Marloes  (34, spierziekte) maakt het liefst een duik in het diepe 

Marloes beweegt graag en het liefst doet ze aan avontuurlijke outdoor sporten. Maar door haar progressieve spierziekte kan ze niet alles meer wat ze voorheen deed. Duiken en zeilen lukken gelukkig wel heel goed. 

“Ik kon goed zwemmen, nu ben ik vooral goed in verzuipen.” Marloes houdt wel een beetje van zwarte humor, maar waar ze vooral van houdt zijn actieve buitensporten. Zo deed ze aan hockey, paardrijden, zitskiën, tennissen en maakte ze drie keer een parachutesprong. Een avontuurlijk type dus. Niet zo gek dat Marloes er daarom haar zinnen op had gezet om tijdens haar bezoek aan het Great Barrier Reef in Australië te gaan duiken. 

Maar hoe doe je dat, leren duiken als je rolstoelgebonden bent vanwege een spierziekte? “Met een liftje word ik het water in getild. Andere duikers maken mijn zuurstoffles vast en met mijn buddies ga ik onder water. De duiker voor me houd ik vast terwijl de duiker achter mijn benen vasthoudt, omdat m’n benen anders over de tegels slepen.” Haar duikbrevet heeft Marloes nog niet binnengesleept, daarom was ze in Australië nog niet zo ver om een duik te maken. “Eerst was ik teleurgesteld dat ik alleen maar kon snorkelen. Achteraf was het zo’n geweldige ervaring! Ik heb twee zeeschildpadden gezien. Toen ik uit het water kwam zat ik vol met adrenaline vanwege alles wat ik had beleefd.”

Een operatie aan haar rug vanwege scoliose gooide een tijd lang roet in het eten op duikgebied. “Na de operatie was ik aan de morfine, en als je morfine gebruikt mag je niet duiken. Dat was voor mij een motivatie om de morfine zo snel mogelijk af te bouwen en vervolgens helemaal te laten staan, waardoor ik niet steeds compleet stoned was van de medicijnen. Ik kan echt zeggen dat mijn zin om te duiken mij van de morfine heeft afgeholpen.” 

Omdat de spierziekte van Marloes progressief is, wordt haar spierkracht steeds minder. “In mijn kindertijd kon ik nog lopen. Vanaf mijn achttiende liep ik strompelend. Nu kan ik niet meer zonder mijn rolstoel. Juist daarom is het zo lekker om in het water te zijn. Ik ben dan even uit de dagelijkse zithouding van mijn rolstoel.” Door haar verminderde spierkracht kan Marloes verschillende sporten gewoon niet meer doen. “Maar als ergens een deur dicht gaat, dan gaat er ergens anders altijd weer een raam open”, zegt ze. Zo kwam ook het zeilen op haar pad. Ze ontmoette iemand die aan aangepast zeilen deed, ze ging een keer kijken op de vereniging en is sindsdien verkocht. “Al wordt mijn lichaam fysiek steeds iets minder, ik blijf het leven leuk houden. Ik word blij van steeds iets leuks in het vooruitzicht. Ik voel me bevrijd als ik duik of zeil, omdat ik even niet meer gedwongen ben om in mijn rolstoel te zitten. “Straks breek je wat of gebeurt er iets met je”, zeggen vrienden weleens bezorgt. Er kan altijd wel wat gebeuren. Angst daarvoor houdt me echt niet tegen.”